Rozdział 9

"Jeśli ktoś jest odmienny, to jest skazany na samotność."

W Londynie panował wyjątkowo słoneczny dzień. Słupki rtęci wskazywały około trzydziestu stopni, wobec tego większość społeczności przebywała na dworze, korzystając ze sprzyjającej pogody. Rzadko kiedy słońce zastępowało ciemne, pochłonięte w rozpaczy niebo.

Wszystko wydawało się być idealne. Dzieci, biegające na ulicach, wrzeszczące, piszczące i śmiejące się w tym momencie nie były tak uciążliwe. Rodzice byli zadowoleni, pochłonięci rozmową ze swoimi znajomymi. Rozkoszowali się przyjemną w smaku lemoniadą. Wydawało się, że każdy znalazł już swoje własne miejsce.

Klasa pani Benson ledwo wybłagała pobyt na placu za szkołą. Rosła tam ogromna łąka, gdzie roiło się od owadów, których nauczycielka nie znosiła. Dlatego tak rzadko spędzali lekcje poza salą. Poza tym, rosło tam wiele pięknych kwiatów, które dziewczynki ubóstwiały. Czuły się wtedy, jak w siódmym niebie, kiedy  tam przebywały.

Dzieci zaczęły krzyczeć, biegać, przez co kobieta od razu pożałowała swojej decyzji. Nie obyło się bez upomnienia uczniów. Tylko niektórzy się do tego ustosunkowali, reszta miała ją zwyczajnie gdzieś. Nauczycielka usiadła na najmniej brudnym miejscu, wyciągnęła gazetę, w całości pochłaniając się plotkach dotyczących ciąży Kim Kardashian.

Chłopcy zabrali ze sobą piłkę, podzielili się na dwie drużyny i rozpoczęli mecz, używając czterech patyków, jako zamiennik bramki. Jako nagrodę wyznaczyli wyłączne prawa do jednej z najładniejszych dziewczynek w klasie. Ten, który strzelił najwięcej goli — wygrywał. Czasami tak proste zasady potrafiły doprowadzić do kłótni między nimi.

Podczas gdy rywalizowano o bardzo drogą nagrodę, dziewczynki zajęły miejsca w bardziej uciszonym miejscu. Rozdzieliły się, również urządzając konkurs na podobnych zasadach, co chłopcy. Każda z nich miała stworzyć najpiękniejszy bukiet, jaki kiedykolwiek widziała, a efekt końcowy zostanie poddany do ocenienie pani Benson. Ci siedmiolatkowie nie byli wcale tacy głupi, prawda?

Jedna z dziewczynek, którą nie za bardzo interesowało zbieranie chwastów, siedziała pod drzewem, wyrywając trawę z ziemi. Naprawdę jej się nudziło, jednak nie miała nic innego do wyboru niż chłodzenie się pod cieniem rośliny. Obserwowała zmagania chłopców, których również uważała za głupich. Chyba wszystkich za takich uważała.

W pewnym momencie zauważyła małą blondynkę, wpatrującą się w jej, niedawno zerwany, a do tego pięknie rozwinięty, kwiatek. Dziewczynce również się podobał, dlatego pozwoliła jej na niego popatrzeć, bo przecież był jej.

— M—mogę? — Usłyszała bardzo niepewny głosik.

Rosie — może z początku wydawała się normalna i całkiem w porządku, jednak po jakimś czasie stawała się bardzo uciążliwa i nie do zniesienia. Brunetka o tym doskonale wiedziała, ponieważ klasę wcześniej zaczęły się „przyjaźnić”,  jednak blondynka ją bardzo denerwowała i dlatego zerwała z nią jakikolwiek kontakt. Od tamtej pory była sama w klasie.

— Proszę, będzie dobrze pasował do twojego bukieciku. — Podała jej zdobycz, chociaż miała powiedzieć coś w stylu: „ Nie, wypchaj się. Znajdź sobie inne miejsce do szukania”, ale w ostateczności — zrezygnowała.

— Dziękuję, Ana. — Uśmiechnęła się.

— Mam na imię Diana. — Westchnęła.

— Oh tak, wiedziałam, tylko próbowałam cię zmylić.

— Tak, jasne.

— Mówię prawdę. — Oburzyła się.

— Dlaczego bawisz się w te głupie zbieranie kwiatków, Rosie? — spytała, zupełnie ją ignorując.

— Bo lubię je zrywać. Moja mama kupiła mi taki piękny wazonik, w który wkładam wszystkie bukieciki. Stoi u mnie w pokoju, może chciałabyś zobaczyć?

— Nie wiem. — Wzruszyła ramionami. — Może bym chciała…

— Przyjdziesz do mnie dzisiaj? — Uradowała się.

— Dobrze. — Uśmiechnęła się, czując się wyjątkowo. — Pomóc ci w zbieraniu?

— Tak, ale jeśli wygram, to ja biorę całą nagrodę.

— Nie ma sprawy. — Zaśmiała się, wstając z ziemi.

— Tylko zbieraj je ostrożnie, nie można pozwolić, by jeszcze i one cierpiały.

— Dlaczego miałyby cierpieć?

— Diana. — Usłyszała,  jakby przez mgłę.

— Bo… — zaczęła,  jednak tajemniczy głos ponownie jej przerwał.

— Pora wstać.

— Nie chcę!

— Diana! — warknięcie.

 Zamrugała kilkakrotnie oczami, rozglądając się po pokoju. Już nie była na pięknej łące, tylko w chorej i znienawidzonej rzeczywistości.

Nad dziewczyną stała Mary, podpierając dłonie po bokach. Była zniecierpliwiona i co chwila sprawdzała zegarek. Odetchnęła z ulgą, widząc, że Diana w końcu wstała. Od kilkunastu minut próbowała ją obudzić, ale z tak twardego snu, rzadko co pomoże w postawieniu kogoś na nogi.

— Boże, Diana. Ile można spać? — Westchnęła, podciągając zasłony. Słońce zawitało w sypialni brunetki, rażąc jej wrażliwe oczy.

— Mamo — jęknęła.

— Dzisiaj zakończenie, powinnaś się powoli ubierać — stwierdziła, patrząc na nią wyczekująco.

— Właśnie, powoli.

— Kochanie, to już koniec. Nie cieszysz się?

— Trudno się cieszyć o siódmej rano, kiedy wszystko zaczyna się o dziewiątej. — Oburzyła się. — Dlaczego obudziłaś mnie tak wcześnie?

— Nie potrafisz się cieszyć z prostych rzeczy?

— Nie o tej godzinie.

— Wolałam cię wcześniej obudzić, ponieważ teraz zajęło mi to bardzo dużo czasu.

— Nie przyjmuję wytłumaczenia.

— Własnej matki?

— Przemyślę to jeszcze. — Zaśmiała się.

— Wiesz, że jestem z ciebie dumna? — Uśmiechnęła się i usiadła obok niej na łóżku.

— Niepotrzebnie — mruknęła.

— Co ty w ogóle mówisz? Wszystko poszło świetnie, zdałaś z wyróżnieniem, dałaś sobie radę z tym chamem. Z pewnością w collegu znajdziesz nowych, bardziej wartościowych znajomych niż tych, z którymi musiałaś się zmagać przez tyle czasu. Tyle zmarnowanego czasu, prawda? — Pogłaskała jej policzek.

— Tak. — Westchnęła.

— Teraz dasz radę zrobić wszystko, jesteś niezniszczalna. — Zaśmiała się. Gdybyś tylko wiedziała.

— Prawie. — Skrzywiła się.

— Dobrze, kochanie. Muszę się już zbierać do pracy. Śniadanie już zrobiłam, więc,  cóż. Powodzenia.  —  Przytuliła córkę, po czym wyszła z sypialni.

— Nie, dziękuję! — krzyknęła za nią.

Wyczołgała się spod kołdry dopiero po godzinie oglądania serialu. Poszła do łazienki i wzięła szybki prysznic. Owinęła się ręcznikiem, zastanawiając się czy to dobry pomysł, by znowu to zrobiła. Potrząsnęła głową, zamknęła oczy i weszła na wagę. Z jej oczu mimowolnie popłynęły łzy, chociaż nie spojrzała jeszcze na licznik. Wiedziała, co tam zobaczy.

Wytarła mokre policzki, wzięła kilka głębszych oddechów, patrząc na ilość kilogramów. Waga wciąż stała w miejscu, tak samo jak ona. Była załamana, nie chciała już więcej na siebie patrzeć. Warknęła głośno, opierając się o ścianę. Łkała cicho, mimo to że w domu już nikogo nie było. Była sama i zapomniana.

Skoro czujesz się tak okropnie, to dlaczego nic nie robisz, mój kochany grubasku?

— Brzmisz, jakbyś chciał pomóc. — Prychnęła.

Może chcę, może nie. Wiesz, co o tobie sądzę, i wiesz, że tego nie zmienisz.

— Nie muszę cię słuchać.

To dlaczego od tylu lat wciąż tu jestem? Dlaczego się mnie nie pozbędziesz? Myślałaś o tym?

— Zostaw mnie w spokoju.

Masz tylko mnie…

Podniosła się z podłogi, ubrała się w bardziej uroczysty strój; ciemne spodnie i białą koszulkę z marynarką, a na to narzuciła ciemną togę Nie była w stanie założyć sukienki, którą kupiła kilka miesięcy temu. W lustrze cały czas widziała wystający brzuch, grube łydki i obszerne pośladki. W ciągu kilku minut miała już kolejny powód do rozpaczania nad sobą. Tylko, czy to było właściwe? Czy nie lepiej byłoby coś zrobić?

I tak tego nie zrobisz.

Sięgnęła po torebkę, wrzucając do niej kilka niezbędnych rzeczy, po czym opuściła dom. Do zakończenia tego rozdziału pozostało jej niecałe półgodziny. Na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu. Marzyła tylko o tym, by ta uroczystość skończyła się, jak najszybciej, aby mogła wrócić do swojego cichego zakątka i rozkoszować się wolnością, której od bardzo dawna potrzebowała.

Idąc ulicami Londynu, myślała nad tym miejscem. Wychowywała się tutaj od dziecka i trudno byłoby jej zostawić te miasto, gdyby musiała wyjechać aż do Glasgow. Ale nie jechała, zostaje tutaj. Tylko ta wiadomość też napawała ją smutkiem. Nie wiedziała, co ma zrobić, by było dobrze.

— Diana do cholery! — Usłyszała za sobą, jak przez mgłę.

Zamrugała kilkakrotnie oczami, wyrywając się z zamyślenia. Odwróciła się, widząc machającego Liama. Z jej ust wydostało się westchnięcie, bo wiedziała, że będzie musiała z nim jechać, tak czy inaczej, i, że                    prawdopodobnie,   zacznie   rozmowę o  jej,  niezbyt  przemyślanej, wiadomości.

— Musisz tak krzyczeć? — zapytała, gdy podjechał koło niej.

— Przez kilka dobrych minut cię wołałem, a ty nic.

— Oh, nie usłyszałam.

— Dobra, wsiadaj, bo mamy mało czasu.

— A skąd pomysł, że chcę z tobą w ogóle gdzieś jechać?

— Bo zakończenie zaczyna się za niecałe dziesięć minut, ty nie jesteś nawet w połowie drogi i właśnie marnujesz czas na rozmawianie ze mną — podsumował.

— To może przestaniemy gadać, a ja sobie pójdę. — Lubiła mu działać na nerwy.

— Diana, proszę, Harry mnie zabije, jeśli nie zdążę.

— Cóż, ciebie, nie mnie. — Uśmiechnęła się.

— Jesteś denerwująca.

— Wiem, czy to nie cudowne i nadzwyczajne?

— Bardzo nadzwyczajne. — Westchnął. — Wsiadasz?

— Mogłeś zaproponować mi to w bardziej milszy sposób, ale okej. — Wzruszyła ramionami.

Chłopak odjechał z piskiem opon, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi. W radiu puścili najnowszą piosenkę Demi Lovato. Powodowała, że w aucie nie było tak bardzo cicho, ponieważ ani Diana ani Liam nie zamierzali się odezwać, jako pierwsi. Duma na to nie pozwalała.

Kiedy dotarli pod dom Stylesa, dziewczyna zawahała się nieco. Brunet chciał usiąść na miejscu pasażera, jednak gdy zauważył, że jest już zajęte, bez jakiekolwiek słowa, zajął fotel z tyłu. Nie zapiął pasów, mimo morderczego spojrzenia Payne’a.

Szczerze mówiąc, miał to gdzieś.

Wkurzyło go to, że musiał na niego tyle czekać, znowu. Ten gościu powinien, zdecydowanie, wyjeżdżać godzinę wcześniej, by zdążyć, a Harry mógłby w końcu zdać te pieprzone prawo jazdy, ale cóż, skupmy się bardziej na winie Liama.

— Siema Liam, cześć Harry, co tam? — Usłyszał sztuczny głos Payne’a, na co przewrócił oczami, tak, by to zauważył.

— Daruj sobie, cioto. — Widać, że Styles nie był w humorze i wcale nie chciał tego ukrywać.

— Widzę, że okres się zbliża. — Skwitował bez jakichkolwiek emocji.

— Przypomnij mi, dlaczego wciąż się z tobą zadaję?

— Bo ciągle znoszę twoje humorki. — Prychnięcie.

— Taa — mruknął obrażony.

W końcu dojechali pod liceum.  Harry wysiadł z auta, jako pierwszy; trzasnął drzwiami i w szybkim tempie znalazł się na dziedzińcu. Pozostała dwójka zrobiła to  trochę  wolniej  i  delikatniej,  niż wiecznie obrażony chłopak.

Po przejściu przez bramę, rozdzielili się i każdy poszedł w swoją stronę. Diana z niechęcią podążała w stronę swojej klasy. Nie chciała być przedwcześnie zauważona, szczególnie przez Josha. Miała nadzieję, że nie przyjdzie. To głupie, przecież musiał tu być czy tego chciał czy nie.

— Dobrze, skoro wszyscy już jesteśmy, możemy zaczynać. — Głos zabrał dyrektor szkoły, ubrany w bardzo drogi garnitur. — Nie będę mówił bardzo długo, ponieważ wiem, że chcecie zakończyć już ten rozdział. Więc, wiedzcie, że jestem z was bardzo dumny, z waszych osiągnięć zarówno w nauce, jak i sporcie, sztuce i innych przedmiotów. Te wszystkie sukcesy zapisują się w dziejach naszej szkoły, które za kilka lat będą podziwiane przez następne pokolenia. Cieszę się, że wybraliście właśnie nas do nabywania nowych doświadczeń, poznawania znajomych. Do rozwijania się społecznie. Dziękuję wam wszystkim za wspaniale spędzone lata. A teraz przejdźmy do nagród za osiągnięcia w… — I dalej Diana zupełnie się wyłączyła. Nie chciało jej się go słuchać. Teraz nie miała z tą szkołą nic wspólnego.

…

— Będę tęsknił za tobą, kuleczko — szepnął jej na ucho.

— Ja nie. — Również szepnęła.

— Jak możesz? Od początku mi na tobie zależało. — Usłyszała śmiech za sobą.

— Bez wzajemności. — Wzruszyła ramionami i poszła prosto do klasy.

Nauczycielka rozdała dyplomy, powiedziała kilka słów od siebie, roniąc przy tym wymuszone łzy, po czym pozwoliła wszystkim wrócić do domów. Oczywiście, cała klasa zmówiła się na pizzę, oczywiście, nie włączyli w to Diany. Ale nawet ją to nie obchodziło. Zakończyła to wszystko w tym momencie. Już więcej nie będzie się czuła tak okropnie, jak wtedy gdy przekraczała progi tej placówki.

Na dziedzińcu zauważyła Liama, otoczonego kilkoma znajomymi. Nie chciała się narzucać ani przeszkadzać, więc sprawnie ominęła grupkę. Kiedy była kilka metrów od szkoły, usłyszała, jak ktoś ją woła. To był zły znak, a ona chciała jak najszybciej się stąd wyrwać.

— Diana, ile można się do ciebie drzeć? — spytał zziajany Payne.

— Nie chciałam przeszkadzać. — Wskazała dyskretnie na chłopaków obok niego.

— Nie przeszkadzasz. Idziesz z nami do mnie? — Uśmiechnął się przyjaźnie, jednak dziewczyna wiedziała, że musiała odmówić. Po prostu musiała.

— Nie, mam inne plany. — Skłamała.

— Jakie? — Prychnął, na co zamilkła. — No właśnie. Chodź, chłopacy się zgodzili.

— Nie chcę się wpraszać, naprawdę. Może będzie lepiej, jak już pójdę.

— Diana… Proszę.

— Po prostu się przejdę i zaraz wracam, okej?

— Okej. — Uśmiechnął się.

Przez większą ilość czasu szli w niezręcznej ciszy, a Diana od razu pożałowała swojej decyzji. Przecież mogła powiedzieć coś w stylu „Zostaw mnie w spokoju, nigdzie z tobą nie pójdę”, ale nie. Musiała powiedzieć to cholerne tak. 

Dzień nauczyciela, siedzę w domu, zwracając swoje śniadanie, co może być lepsze od tego? Aghh, nienawidzę chorować. Mam nadzieję, że to szybko minie. Co do waszych komentarzy pod poprzednim rozdziałem; postaram się poprawić wszystkie przecinki, posprawdzam jeszcze raz wszystkie teksty i myślę, że to pomoże w uzyskaniu przejrzystości w czytaniu. Następna sprawa; opisy i dialogi. To jest na prawdę trudna sprawa, ponieważ podczas prowadzenia poprzedniego bloga, gdy założyłam współpracę z betą, poleciła mi, by w rozdziałac pojawiało się więcej rozmów, ponieważ wtedy (prawdopodobnie) bardziej wczujemy się w emocje w bohaterów. Jestem jednak świadoma tego, że opisy również pełnią dużą rolę i będę się starać, aby je urozmaicić. Dziękuję wam za wasze uwagi, bo to na prawdę daje do myślenia. Trzymajcie się ciepło :**