Rozdział 8

"Czasami to, co dla nas najważniejsze, dla innych jest niczym."

Budzik, który Liam, nie wiadomo dlaczego, nastawiał każdego dnia, zaczął wydawać swoje uciążliwe dźwięki. Jakby to było rutyną i jakby alarm był niezniszczalny, zrzucił go z półki, przez co przestał dzwonić. Wstał z łóżka, uśmiechając się pod nosem.

Zrobił kilkanaście pompek, tak dla rozgrzania mięśni. Wziął orzeźwiający prysznic, założył dresy i zwykłą koszulkę. Lubił czuć się wygodnie. Wrzucił byle jakie książki do plecaka. Ułożył włosy i wyszedł z pokoju. Schody, jak zawsze, skrzypiały, jednak zdążył się już przyzwyczaić do tego dźwięku, chociaż tak bardzo go irytował.

W kuchni zastał Simona, który przygotowywał śniadanie. W tle grała płyta One Republic, którą chłopak już któryś raz z rzędu zapomniał wyjąć. Usiadł przy stole, napił się kawy, krzywiąc się na jej gorzki smak. I mimo to, że za nią nie przepadał, to i tak każdego kolejnego dnia ją pił. Liam bywał czasami bardzo skomplikowany.

— Cześć, tak w ogóle. — Usłyszał rozbawionego Simona.

— Cześć. — Zamrugał kilkakrotnie, nim obraz się wyostrzył.

— Zamiast pić to świństwo, mógłbyś się porządnie wyspać — stwierdził, przerzucając jajecznicę na talerz.

— Powiedział ten, który pije trzy takie kawy dziennie. — Przewrócił oczami.

— Ja pracuje bardzo długo i muszę być na nogach, a ty jesteś jeszcze młody. Jeszcze.

— Myślę, że mam jeszcze trochę czasu na bycie nastolatkiem.

— Zgadza się. — Przytaknął. — I dopiero, jak przestaniesz nim być, będziesz mógł pić to uzależniające cholerstwo. — Uśmiechnął się, wyrywając mu kubek.

— Dobrze, ojcze. — Prychnął.

— Wróciłeś wczoraj bardzo późno. Zapewne nie było cię u Diany, więc gdzie byłeś?

— A skąd wiesz, że nie u niej nie byłem?

— Dzwoniłem. — Wzruszył ramionami.

— Zdajesz sobie sprawę, że mam już. — Udawał, że liczy na palcach. — Dwadzieścia lat?

— To dlaczego wciąż ze mną mieszkasz, panie dorosły? — Zaśmiał się głośno.

— Szukamy z chłopakami czegoś do wynajęcia. Wiem, że nie lubisz, jak przychodzą tu codziennie, więc postanowiłem coś z tym zrobić.

— Nie chodzi o to, że ich nie lubię. Tylko, kiedy przychodzą, potraficie wyżreć wszystko, co jest w lodówce, a gdy chcę wypić sobie piwko albo zjeść kurczaka, to go w magiczny sposób nie ma.

— Trzeba było tak od razu. — Poklepał go po ramieniu. — Oni dziwnie się czują, kiedy wychodzisz, a oni przychodzą.

— Wolisz żebym z wami siedział i rozmawiał i robił nie wiadomo jeszcze co?

— Nie o to mi chodziło. — Próbował się bronić. — Możesz wychodzić, gdzie tylko chcesz.

— I nie, nie przejmuj się. To wcale nie brzmiało tak, jakbyś mnie nie chciał.

— Boże, tato. Zdecyduj się na coś w końcu.

— Chyba nadal będę wychodził.

— Dobry pomysł — powiedział, opierając się o blat.

— Sugerujesz coś? — Uniósł brew w podejrzeniu.

— Co dzisiaj na obiad? — Próbował zmienić temat.

— Myślałem, że zjesz na mieście albo u Harry’ego, bo pracuję do późna. — Westchnął.

— Okej, ale… ostatni raz. — Odebrał kubek, który cały czas trzymał w dłoni, wypijając zawartość do końca. — Ostatni. — Powtórzył, wkładając kubek do zmywarki.

— Powiedzmy, że ci uwierzyłem.

— A nie uwierzyłeś?

— Nie do końca, ale… — Spojrzał na zegarek. — Powinieneś się już zbierać. Za piętnaście minut zaczynasz zajęcia.

— Cześć — krzyknął, zamykając drzwi.

Wsiadł do auta, wrzucił plecak na tyle siedzenia i ruszył z podjazdu. Musiał jeszcze po drodze podjechać po Harry’ego, który dopiero teraz zdaje na prawo jazdy. Dlaczego nie robił go wcześniej? Tylko on zna odpowiedź na to proste, a jednocześnie, bardzo złożone pytanie.

Jego komórka zawibrowała kilkakrotnie i już wiedział, kto był nadawcą wiadomości. Lokowaty był bardzo denerwującym, narzekającym na wszystko i wszystkich chłopakiem, dlatego, zdaniem Liama, jego każde zdanie, ruch czy cokolwiek innego, było łatwe do przewidzenia.

Od: Hazza

Stary, ile kurwa mam na ciebie czekać?

Harry także dużo przeklinał. Nie było dnia, by nie usłyszeć od niego głośnego, soczystego „kurwa”. Każdy już się do tego przyzwyczaił i nie robił mu wykładów czy czegoś innego, bo przecież byli już dorośli i mogli robić co chcieli i nikt ani nic nie powinno ich powstrzymywać. Tak przynajmniej myśleli. Bycie dorosłym miało swoją wysoką cenę.

Liam właśnie skręcał w uliczkę, prowadzącą do domu Stylesa. Już z daleka widział jego zniecierpliwioną i naburmuszoną twarz. Kiedy tylko brunet go zauważył, podniósł się z ziemi, wytrzepał spodnie i wpakował się do jego samochodu, zachowując się, jak u siebie. Rzucił plecak na tył, nie patrząc na inne przedmioty.

— Jedziesz czy będziemy tak stać? — zapytał niecierpliwie.

— Mógłbyś być milszy. — Zauważył chłopak.

— Rozważałem to kiedyś.

— I do jakich wniosków doszedłeś?

— Do tego, że nie warto się starać być innym tylko po to, by przypodobać się innym. Dla niektórych osób potrafię się ogarnąć, jednak reszta na to nie zasługuje.

— Na twój szacunek? — Prychnął.

— Boże, Liam. — Przewrócił oczami. — Nie gadajmy o tym.

— Jak tam chcesz.

— W sobotę będzie impreza. Idziemy, co nie? — No tak, Styles uwielbiał imprezy.

— U kogo?

— U Erica, oczywiście, jeśli wygrają z White Flamingos. A jeśli nie, to i tak ją zrobi. Przecież wiesz, jak mu zależy na byciu lepszym od Jamesa.

— White Flamingos? — Zaśmiał się. — Coś czuję, że wygramy. Z Louisem na ataku, wszystko jest możliwe.

— Tak samo zareagowałem, kiedy to usłyszałem. — Również się zaśmiał. — Tomlinson zniszczy ich wszystkich.

— Myślisz, że Charlie znowu coś odwali?

— Wątpię, ale on jest zdolny do wszystkiego. Tylko on potrafi nagi biegać po boisku, kiedy tamci próbowali strzelić nam bramkę.

— To był numer roku!

— Teraz będzie miał większe pole do popisu.

— Dlaczego?

— Skończy tą szkołę, tak? Nie wyrzucą go ani nie wlepią mu jakiś głupich kar w bibliotece.

— Ewentualnie policja może z nim coś zrobić.

— Ale to już ostateczność. Przecież nie będą marnować czasu na tego idiotę.

— Pewnie masz rację.

— Zawsze mam rację.  —  Poprawił go, rozsiadając się wygodniej w fotelu.

— Jak sobie chcesz. — Spojrzał na niego z rozbawieniem.

Na parkingu zajął swoje stałe miejsce, po czym oboje wysiedli z auta, z tym wyjątkiem, że Hary prawie wylądował na ziemi, a wszystko to przez jego zbyt długie nogi.

— Ej, laska, uważaj! — krzyknął Niall, klepiąc go po plecach.

— Przymknij się, Horan.

— Jak ty możesz go podwozić, Liam. Ja nie dałbym rady wysiedzieć z nim w jednym samochodzie.

— Pozwól, że ci przypomnę. Niedługo będziemy wynajmować mieszkanie, wspólne. Ja też tam będę. — Uśmiechnął się zwycięsko, również klepiąc go po plecach, jednak kilka razy mocniej.

— Widzę, że się cieszysz.

— A tak w ogóle, to szukaliście już czegoś? — Dołączył Zayn. — Bo, jak na razie, wiem tyle, że Niall będzie spał w pokoju blisko kuchni.

— Zastanawiamy się, czy go nie wywalić — burknął Harry.

— Ej, mógłbyś być…

— Milszy? Ile razy ja tu już słyszałem. — Przewrócił oczami.

— Dla Alison potrafisz być dobry. — Usłyszeli śmiech Tomlinsona.

— Byłeś jednym, którego jeszcze nie znienawidziłem, Louis.

— Oh, nie przesadzaj. — Dźgnął go w bok. — Czasami jesteś denerwujący, nawet bardzo.

— Czasami? — Kolejna salwa śmiechu wywołała uśmiech na twarzy wszystkich, a nawet tego wiecznie upierdliwego dzieciaka.

Diana nie zamierzała dzisiaj wyjść gdziekolwiek. Czuła się słabo, kiedy próbowała wstać z łóżka — kręciło się jej w głowie. To było denerwujące, jednak miała bardzo dobry pretekst, by zostać w domu. Chciała zregenerować siły na jutrzejszy dzień, który  Josh z pewnością wykorzysta, aby ostatecznie i definitywnie ją ośmieszyć. Chciała mu coś powiedzieć, zrobić, ale brak       pewności  siebie  czy cienia  odwagi  był  w  tym  momencie bardzo  odczuwalny.

Gdy w końcu udało się jej podnieść, założyła bluzkę na długi rękaw, nie wiedząc, czy jej matka wciąż była w domu. Nie chciała się jej tłumaczyć, nie chciała się narzucać. Mary powinna wiedzieć, że jej córka bardzo to przeżywała, jednak lepiej było pozostawić ją w niewiedzy. Nastolatka miała nadzieję, że tak będzie lepiej dla wszystkich.

Zeszła powoli po schodach, słysząc, jak ktoś biega w obcasach po kuchni. Czyli jeszcze nie pojechała…

Kiedy znalazła się w salonie, Mary podeszła do niej i przyłożyła dłoń do czoła. Spojrzała na nią zmartwiona, po czym rzuciła wszystkie papiery i zabrała się do robienia herbaty dla córki.

— W takim stanie nie pójdziesz na lekcje, na pewno — powiedziała, doskonale wiedząc, na co czekała Diana.

— Nie zamierzałam. Czuję się okropnie.

— Połóż się w salonie, a ja zrobię ci herbatę i dam jakieś leki. Musisz odpoczywać.

— Tylko bez mleka. — Poprosiła.

— No dobrze.

— A ty nie powinnaś być w pracy? — spytała, wchodząc do salonu.

— Pan Hilton kazał nam przyjść na pierwszą. Jakieś krótkie spotkanie, coś w tym stylu.

— Oh, to może coś pooglądamy? — Zaproponowała.

— Bardzo chętnie, tylko mam jeszcze kila papierów do uporządkowania. — Westchnęła.

— W porządku. — Wyraźnie posmutniała.

— Może zacznij beze mnie, a ja za chwilę do ciebie dołączę, dobrze?

— Dobrze. — Uśmiechnęła się.

Jej komórka zawibrowała jakoś w połowie odcinka Plotkary. Dziewczyna sięgnęła po telefon, a na ekranie pojawił się następujący SMS:

Od: Liam.

Gdzie ty się podziewasz, dziewczyno?

Przewróciła tylko oczami. Wiedziała, że złym pomysłem było napisanie do niego w środku nocy, jednak nie mogła się powstrzymać. Przez kilka minut leżała w łóżku, zastanawiając się nad wysłaniem wiadomości. Było kilka za i przeciw, jednak znaczną przewagę miało przeciw. Zrobiła to pod wpływem chwili, impulsu. Nie wiedziała, że to, co napisała będzie jego zagadką na resztę wieczora. 

Hejoo! W końcu znalazłam chwilę na wejście na bloggera. Szkoła daje niezły wycisk; codziennie sprawdziany, ponieważ akurat w tym samym czasie wszystkie działy się kończą i występuje taka konieczność, kartkówki, odpytywanie przy tablicy. Mam już po prostu tego dość, bo nawet weekendy mam zawalone; wyjazdami, meczami albo uczeniem się na kolejny sprawdzian, bo gdybym robiła to w tygodniu, to z pewnością nie dałabym rady zdać żadnego. Z tego powodu moje pisanie rozdziałów się spowalnia, co kilka dni coś dopisuję i jakoś to idzie. Kończę już dwudziesty czwarty, więc mam nadzieję, że dotrwamy do końca. Kochane, dziękuję za każdy komentarz, a do waszych blogów postaram się niedługo zajrzeć. Obiecuję! Pozdrawiam serdecznie :**